ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ ΜΟΥ

Λυπόμουν τόσο πολύ απ' την απουσία σου
που χρωμάτιζα όλα τα τριαντάφυλλα κόκκινα...

Προσπαθούσα να δω το πρόσωπο σου,
κι όταν δε τα κατάφερνα, ψηλαφούσα τ' αγκάθια
στο σώμα μου για να σε σχηματίσω...

Τελικά, όλα τα λουλούδια άνθιζαν και μαραίνονταν
στ' όνομα σου, ποθώντας το άρωμα από το δέρμα σου...

Ήθελα τόσο πολύ να γεννηθώ στο έδαφος για
να κοπώ την ημέρα που θα περπατήσεις δίπλα μου...
Να ξεψυχίσω.
Σ' όλα τα φεγγάρια που νοστάλγησες...

Έτσι απλά σ΄αγαπώ...
Με όλο το κόκκινο της βροχής μου.

Κι εσύ...
Δε θα το μάθεις.